Balances inútiles

Aquí estou, no medio da noite do día 31, ou máis ben a madrugada do 1 de xaneiro de 2015 pensando no vivido nos pasados 356 días. E que balance podemos facer deles?

Quen son eu para xulgar nada? Se non son capaz nin de xulgar o vivido nas dúas últimas semanas de vacacións... Ultimamente, non penso moito... ou si, mesmo demasiado, os ratos que me deixa a vida adícoos a pensar de máis e o resto... a vivir.

Neste ano, unha antiga amiga coa que me comuniquei por correo electrónico díxome que me seguía polas redes sociais e polo blog e que vía que era feliz. Penseino un pouco e cheguei á conclusión de que a xente ten esa impresión porque, seguramente, desfruto moito máis dos bos momentos da vida que moita outra xente pero, a cambio, tamén sufro "pero ben" os malísimos momentos que nos tocan todas as semanas, pero deses prefiro nin falar, nin lembralos... para que?

Así que, mellor vos deixo unha mostra gráfica dalgunhas das nosas vivencias nestes días festivos cos nosos mellores desexos para este ano e todos os que veñen. Porque teño a firme convicción de que o ano novo é unha fantástica excusa para renovar os nosos desexos de vivir e de sermos felices.

A saber: desfrutando co chocolate
Xogando con gominolas e practicando motricidade fina
Superando retos (Iago sube que sube no tren chuchu e eu empeñada en que Sabela subira tamén, proba superada)
Paseando polo hortera poboado de Nadal

Reflexionando sobre métodos educativos

Hoxe rematou o trimestre. Foi un día intenso, moi intenso, no que os meus peques viviron as súas festas de Nadal no cole. Iago con visita dos Reis Magos e Sabela con actuación incluída. Unha tarde con máis festa e coa miña estrea nesa festa como contadora de contos (pero iso é outra película da que xa darei conta) e o certo é que o que máis impresión me causou de todo este día foi ver as avaliacións e o traballo feito por Sabela neste seu primeiro trimestre.

82!!!! 82 fichas nun cole no que na reunión de preparación nos dixeron que non eran grandes devotos das fichas. Impresionante!!! Non é porque Sabela teña necesidades educativas de atención específica, é que creo que para calquera neno ou nena de Educación Infantil (3 a 6 anos) a experimentación debería ser a forma de aprendizaxe por excelencia e non pintar e pegar nun papel algo que non sabes moi ben que é. Sei que hai sistemas peores e estas fichas en concreto non me parecen un horror pero... bufffff asustada me quedei cando vin a cantidade que fixeran nestes tres meses e pico, sobre todo tendo en conta que no primeiro mes non deberon de facer nin dúas!!!

Creo que debemos reflexionar moi profundamente sobre o que estamos facendo co sistema educativo porque entre todas e todos estamos destruíndo a capacidade de aprendizaxe dos nosos peques. Tocar, probar, romper, rasgar, razonar, construír, destruír e volver a construír deberían ser os verbos máis utilizados por eles e elas en clase no lugar de pintar, pegar ou recortar.

Por que non comparan obxectos para ver as diferencias de tamaño en lugar de comparar debuxos? Por que non contan elementos reais en lugar de contar figuras nunha ficha? De verdade que éste é o camiño... Eu creo que NON

E xa digo que ésta é unha reflexión allea ás necesidades específicas de Sabela porque se me meto nesa selva xa non saio dela. Seguramente, sen as explicacións visuais e base de pictos e fotos e sen o apoio da súa coidadora a miña nena non tería feito nen a metade desas fichas. E iso non é o que me preocupa nin moito menos, senón que ela entenda para que pode servir todo isto. Se o entende alguén, que mo explique, por favor.

Nos seus zapatos

Din que non sabes realmente o que sinte outra persoa ata que non te calzas os seus zapatos, ata que non das uns pasiños con eles e comprobas como se sinte. Ben, se é así (que creo que algo de certo hai nesta metáfora), non teño dúbida de que o meu fillo pequeno é quen mellor sabe como se sinte e como vive a súa irmá.

Cada mañá, cando nos vestimos, Iago lánzase ao armario de Sabela vociferando que el é "grande" e que se pode poñer os zapatos da súa irmá "grande". E así o fixo xa en numerosas ocasións, orgullosísimo. Marchou ao cole e pasou días enteiros con zapatos que lle veñen grandes, pero que defendeu sen grandes problemas, sen tropezar moito nin caer máis do habitual nun neno que corre e brinca. E a todo aquel que lle quere escoitar lle espeta claramente e con amor que leva os "zapatos de Sabela!"

Que máis vos podo dicir? Quen a pode entender mellor ca el? Non vos conto todo o que vivimos no progreso desta marabillosa relación porque non son obxectiva (nin quero selo) e corredes serios riscos de caer no medio do charco de babas...

Como as festas están ao caer aquí vos deixo tamén unha pequena mostra das cousiñas que andamos a facer: unha botella sensorial con Papá Noeles, purpurina, "neve" fabricada na casa e un laciño a xogo coa botella e a purpurina. Axitas e... a nadar en purpurina e neve Papá Noel!!!

Xogando ás casiñas

Aviso: Preciso unha condensadora ultrasuperforte para resumir o vivido nestes días!!

Nas últimas semanas tivemos momentos máxicos na nosa casa. Escoitamos por vez primeira algunhas palabras, conseguimos algo parecido a xogo figurativo, escoitamos como Sabela se leva "mellor" c@s compis do cole e mesmo vimos como comeza a terlles aprecio e unha delas a busca e lle garda os xoguetes (que encanto de nena!!).

Esta mesma semana volvimos tamén a vivir un deses momentos nos que o tempo se detén. Foi de novo á noitiña, xusto antes de se deitar Iago e con Sabela xa na cama. De súpeto, sen vir a conto, o peque da casa soltou un "Sabela non pode falar", silencio que se cortaría cun coitelo, "Sabela non pode falar, non. Face (fai) iiiii iiii" e unha serie de sonidos cos que Iago trataba de reproducir moitos dos fonemas que xa emite a súa irmá.

Segundos de silencio que foron horas e decidín daquela que o tempo tiña que correr e tiñamos que estar á altura das circunstancias así que, non sei de onde saquei as palabras: "Sabela aínda non fala, pero xa nos di moitas cousas".

Supoño que captou a mensaxe, pero a estas idades é difícil de saber porque o cambio de tema foi radical. O certo é que os nosos fillos non deixan de sorprendernos día a día e o que nos queda por ver. O certo tamén é que se Iago fai agora esta reflexión é porque por primeira vez se decata das dificultades da súa irmá para emitir palabras, pero iso sucede porque realmente o está intentando!!!

Pero como non hai area sen cal, nin luz sen sombra, levamos uns días horrorosos cun problema na boca que ten a Sabela destrozada e cunha tos e febre incipientes que teñen tamén tiradillo ao peque, pero non quero deixar de amosarvos un par de cousiñas. A primeira é a creación conxunta de Iago e Sabela esta semana nunha das pizarras da casa (estamos vendo grandes progresos á hora de pintar e agarrar as pinturas ou o xiz) e a outra o "calendario de advento" que me descarguei e montei en Mr Printables. Paréceme unha chulada!!!! Como non son moito de celebracións relixiosas vou facer unha casa para cada día do mes (só me faltan 6) para cambiar a conta atrás para o Nadal pola conta atrás para fin de ano. Uso estas super construccións para traballar os números con eles e como premio unha sorpresa cada día: de momento levamos un cepillo de dentes luminoso (a ver se estimulamos o gusto por lavar os dentes) e uns peixiños nadadores de xoguete :)

"Vamo a arreglalo, Sabela"

E... ás veces, apenas dúas, tres ou catro veces en toda a vida, o tempo deténse e veste a ti mesma vivindo momentos que quererías que non rematasen. Momentos de emoción, de comprensión, de compartir e sentir, de orgullo, de Felicidade...

Cada noite, lemos contos na habitación de Sabela antes de que @s peques se durman. Cada noite, nos damos bicos para ir a durmir pero, este luns pola noite foi diferente. Ao sairmos da habitación, Iago (2 anos e 5 meses) díxolle á súa irmá "vamo a arreglalo, Sabela". Pareime, moi sorprendida, agacheime a falar con el e pregunteille de que falaba: "Que imos arreglar, Iago?", pero non me respondeu e cambiou de tema moi rápido.

Onte pola noite, martes, 25 de novembro, ao saírmos da habitación da súa irmá, Iago (2 anos e 5 meses) despediuse dela de novo cun "vamo a arreglalo, Sabela". Volvín a agacharme para falar con el e preguntarlle de que falaba: "Que dis, Iago?", "Vamo a arreglalo, Sabela" (todo isto con unha pronuncia de consonantes propia do chino dun chiste), "pero, que imos arreglar, cariño? de que falas?", "vamo entende a Sabela" espetou... e o tempo parou. Teño un nudo na gorxa, no estómago, no corazón e na alma dende onte pola noite e creo que entendedes por que.

Porque ese neno que usa saias e horquillas para parecerse á súa irmá, ese neno que lle fai cóxegas cando ela quere durmir, ese pequerrecho que a arrola xa na cama xogando ás bonecas con ela, dalle mil leccións de amor, de igualdade, de inclusión, integración e do que sexa necesario a calquera de nós, incluída eu.

 Ese neno que non pregunta nada porque aínda non sabe nin preguntalo, xa o entende todo moito mellor que calquera de nós.

No mar hai moitos peixes nadando sen parar

E un venres calquera volves do cole cun sorriso na cara porque chegaches a casa sen un drama insuperable que rematase en bágoas. Algo tan sinxelo coma iso. Porque despois dun par de semanas nas que camiñar pola rúa se convertiu nunha persecución ficticia, nunha tira e afrouxa do que queres fuxir coma sexa, con apoios visuais, con trucos que xa non sabes nin de onde sacar, con algo de sorte e con esa pouca paciencia que xa hai anos que non me queda, consegues chegar a porto con incidencias, pero sen crebar o bote.

Con que pouquiño ou que moitíiiiisimo nos conformamos ás veces. Todo depende do cristal co que se mire, ben o sabemos nós. Porque hai momentos nos que as moreas de area son montañas que superan ao Everest e outros nos que caen grao a grao polo seu propio peso.

Pero nunca podemos deternos -se cadra un segundiño para enxugar as bágoas e coller algo de pulo- sempre probamos algunha cousiña nova. E seguimos avanzando en comprensión e en comunicación, cada vez unha linguaxe de signos máis elaborada combinada con algunhas outras cousiñas, novos xogos que nos gustan máis, máis imitación vocal... tantas cousas...

Pero o mellor para min son sen dúbida eses momentos do baño. Ao peque da casa gústalle moito bañarse e ir á piscina, pero Sabela sempre tivo unha relación un tanto irregular co auga. Nos últimos meses, ese amor-odio foise convertindo en sincero aprecio e tentamos ir de cando en vez á piscina. Mais, o certo é que, aínda que ela o pasa xenial alí, para min é moito máis divertido cando non nos dá tempo de ir ao complexo deportivo e acabamos improvisando unha piscina no baño da casa. Rin xuntos, desfrutan e sobre todo INTERACTÚAN, buffff, iso e algo brutal, impagábel. Tíranse auga o un ao outro, comparten minutos de felicidade e mami, nin vos conto...

 Ah, por certo, a ver se hai sorte e esta fin de semana (22 e 23 de novembro), mentres eu desfruto dun taller en Santiago con Anabel Cornago e Esther Cuadrado e da cea posterior con mamis e chicas azuis, saimos nos informativos da Sexta reclamando os apoios de AL que necesita o cole de Sabela!!

Simplemente xogar

Ás veces as palabras non saen. Quizais porque chega pronto a medianoite e a noite anterior foi longa, quizais porque non paraches un segundo en todo o día, ou porque pensas que despois de tantas palabras é mellor que as imaxes falen por sí mesmas.

Debíavos unhas cantas imaxes desas que ilustran os meus días pero, entendédeme, isto de ser nai, educadora, fotógrafa, protoempresaria e desastre a tempo completo é moi pero que moi difícil. Así que sacar fotos de algo que estás intentando guiar de algunha forma é case misión imposible, desas que nin o "pintado" Tom Cruise podería superar.

Así que aqui quedan testemuños gráficos dos nosos últimos experimentos de pintura, chapa e decoración do coche de Sabela/Iago, a miña desastrosa mezcla de fariña e aceite e os xogos coa superbanqueta do baño. Con ela fixemos grandes progresos ultimamente porque, ademais de pintala e pegarlle e despegarlle sticks, conseguin que Sabela lanzase coches por "debaixo do túnel" e o pasase ben descubrindo os que o seu irmán lle lanzaba dende o lado contrario :)

Sabela no cole

A adaptación da peque ao cole tivo os seus altos e os seus baixos, non foi como a seda, como era de agardar pero hoxe, menos de dous meses despois, creo que se pode considerar que está finiquitada e que Sabela xa ten asumidas as súas novas rutinas. Unha nova mostra das infinitas capacidades da nosa peque-grande.

Esta mesma mañá vivimos dous deses momentazos polos que pagarías se tivesen prezo (que xa vos digo que non o teñen). O primeiro foi antes de entrar no cole, por unha vez, chegamos antes da hora e Sabela sentou na entrada a agardar que abrisen a porta. Pois ben, ao pouco viñeron primeiro un neno e logo dúas nenas ao seu carón a saúdala e contactar con ela. Caiáseme a baba, teño que recoñecelo. Os nenos e as nenas son estupend@s!!

O outro foi á saída, ao recollela, Sabela sempre ten moita presa por marchar para casa pero nunca sen un bico de Sandra, a súa coidadora. Hoxe Sandra tivo que entrar a buscar a cazadora da nena que se esqueceran e Sabela ía detrás dela reclamando o seu bico de despedida como unha tola.

Iso sumado aos seus cada vez máis frecuentes intentos de verbalizacións teñen que encher o peito de calquera nai con corazón. Boa noite e feliz noite de defunt@s...

Todo chegará

Algunhas cousas tardan un pouco máis en chegar, outras, menos, hainas que non chegan nunca pero... desas é mellor non falar. O certo é que a última entrada do blog debeu deixou un regusto agridoce (por non eliminar o de doce) que non me gusta nadiña de nada.

As cousas, dende ese día ventoso van razoabelmente ben no noso fogar. Sabela segue facendo as súas tentativas modestas pero esperanzadoras de verbalizacións, cada día se ve máis afeita á súa nova rutina. Xa ten moi ben collidos os novos hábitos, aínda que sempre vaian aparecendo novos obstáculos que tamén superaremos.

Non teño moito que contar, de momento. Vivimos, traballamos menos na casa polo cansancio que se lle nota á peque dende que está no cole e polas miñas novas rutinas como emprendedora incipiente, nos rebelamos, pasámolo ben e ata podemos seguir indo ao parque con este sol que voltou. Probamos algunhas cousas novas (como a receita de fariña con aceite para manipular que a Sabela non lle gustou nada e a Iago lle entusiasmou) e repetimos moitas das vellas.

O caso é que quería contar o pouco que teño como novidade e adiantar unha pincelada de algunhas das que están por vir. Mantéñanse á escoita.

Foise co vento

O vento sopra forte, tanto que ás veces penso que podería e debería levar coa súa forza moitas cousas que nos joden a vida, tanto que non nos deixa avanzar cando camiñamos, tanto que nos enche os ollos de faragullas que ás veces non nos deixan ver... A sorte é que estamos afeit@s a nadar contracorrente, ou a avanzar co vento en contra, non si?

Claro que, ás veces, os cambios que o vento trae nos collen "en cueiros". Esta mañá, ese vendaval do que ninguén nos falara levantou parte do teito do patio do cole de Sabela. Isto supuxo que os nenos e nenas non puideron saír pola porta pola que o fan habitualmente. Así que os peques e as peques, seguindo as instruccións dos profes atravesaron un par de pasillos e saíron pola porta principal. Así o fixeron tod@s, guiadiñ@s, menos Sabela.

A miña filla, como sospeitei cando cheguei ao centro á hora da saída e me dixeron que tiña que irme a outra porta, non entendeu nada do que sucedía. A súa coidadora tratou de explicarllo e aseguroulle que mamá a estaba agardando ao outro extremo deses pasillos, pero ela non podía comprender aquela alteración na súa recén instaurada rutina imposta por Eolo nesa mañá e choraba desesperada tirándose no chan e negándose a avanzar cara a ese pasillo que para ela, naquel momento, debía de ser moi escuro, malia estar moi ben iluminado.

Durante eses minutos que transcurriron entre que os seus compañeiros e compañeiras de clase saíron e ela apareceu pola porta (apenas tres ou catro), eu xa construira na miña cabeza unha pequena composición de lugar do que estaba a acontecer e me estaba cagando no vento e no que se levou. Ao rematar eses minutos-horas apareceu a miña nena no colo da súa coidadora coa cara aínda mollada polas bágoas e desexando marchar para a súa casa.

Conclusión: o que para alguns e algunhas pode ser unha aventura misteriosa e divertida, para outr@s pode ser un abismo terrorífico e perigoso. Temos que seguir tratando, entre tod@s que a miña nena non volva asomarse a ese abismo e convertilo, se volve aparecer, en sucesivas aventuras marabillosas.

E como non quero rematar mal este post de días grises (que conste que están sendo moito máis grises na casa que na escola salvo episodios coma o de hoxe), aquí vos deixo o vídeo promocional desa marabilla que se chama Gatuxo e que xa anda percorrendo a nosa xeografía. Descubrímolo esta semana e o resultado foron uns minutos de algo que se aproximou á maxia trasladada ao salón e un neno que repetía unha e outra vez "que máis Gatuxo" ou "máis can" e imitaba unha e outra vez os xestos gatuxeiros e unha Sabela que miraba extasiada a televisión sen pestanexar.

Xogando con Iago

E un mes despois exactamente do inicio do curso podemos dicir que as cousas van claramente a mellor pero, sen anticipar feitos. Pouco a pouco a calma parece voltar ás nosas vidas pero a xestión vital e emocional de tantos cambios non é doada para a nosa peque.

Despois dunha temporada na que aceptaba de bo grao calquera proposta de xogo que lle fixeras (a súa permanencia no mesmo xa é outra historia), agora o conto cambiouvos. Sabela manifesta claramente a súa necesidade de "estar ao seu aire" e as distintas cousas que imos intentando estes días (mesmo as que parecen máis relaxantes) non teñen moito éxito.

O resultado soe ser que o peque da casa acaba desfrutando en solitario dun montón de novas posibilidades. Coméntovos algunhas por se as queredes probar.

-Follas na bañeira
Nas últimas semanas fomos recollendo follas no parque. Metinas na bañeira e a experimentar!!! Coa pel en contacto coas follas xogamos a tiralas, pisotealas, lanzalas, etc

-Papel de seda
Rompímolo para practicar a motricidade fina. Despois Iago decidiu deitarse enriba dun trozo grande, polo que se me ocorreu tapalo con outro papel de seda e fixemos as nosas "camiñas de papel". Encantoulle ao peque.

-Pegatinas de xel decorativo e números
Non sei se coñecedes o xel decorativo que se usa en cristais e espellos. Aos meus fillos gústalles bastante este material pola súa textura. Iso si, hai que ter coidado porque rompe con bastante facilidade. Merquei uns con números e outros con figuras e xogamos a pegalos na ventá
1- 1 bicho
2-2 bichos
3-3 bichos
Logo xogamos a emparellar a cabeza de cada bicho co seu corpo ou a cambialos de sitio mentres repetimos os números. É unha forma diferente e divertida de achegarse ás mates.

-Caixa sensorial con pompons. Esta foi a única actividade, xunto coas follas secas, na que Sabela se entretivo un pouco e Iago pasouno realmente ben. Metimos pompons de cores, trozos de papel de seda, algun outro elemento e unhas estrelas decorativas. Primeiro xogamos a colocar os pompóns no papel de seda da súa cor. Logo Iago desfrutou buscando e rebuscando no medio dos pompons e o papel as estrelas decorativas.

-Paus de madeira de varias cores.
Aínda houbo tempo para experimentar cos paus de madeira de cores que se usan nas manualidades. Fixemos distintas formas con eles e tratamos de seguir algúns modelos.

-Limpiapipas e rallador
Para finalizar, de novo diversión do peque e tres minutos de interese da nosa peque grande colocando limpiapipas de cores nos buratos dun rallador.

Aínda me quedaron algunhas ideas na manga, pero sempre hai que deixar un as escondido, non?

Simulacro de democracia

Gustaríame falarvos hoxe de algo bonito, fermoso, de que estiven xogando cos meus fill@s nunha bañeira chea de follas que recollimos os pasados días no parque, e poder dicirvos que desfrutamos e compartimos unha fermosa experiencia pero a verdade é que a realidade do meu luns foi bastante gris.

Erguinme cedo para acudir ao pleno da corporación municipal da Coruña no que tiña solicitada a miña intervención ao abeiro do regulamento de participación cidadá, para reclamar igualdade de oportunidades para as crianzas con diversidade funcional na súa participación nas actividades municipais. Dado que o Concello non se dignou a contestarme (unha vez máis), non tiña moitas esperanzas de que a miña solicitude obtivese algún tipo de resposta durante o pleno e, tal e como sospeitaba, non a tivo.

O caso é que agora non sei xa que sería peor, se ficar marxinada ou participar desa pantomima. O que presenciei, con todos os meus respectos (porque eu sí que os teño) para as institucións públicas foi un simulacro de democracia no que o grupo de goberno nin se dignaba respostar ás preguntas da oposición e case nin a votalas (apenas un aceno movendo un pouco o corpo, un dedo ou a cabeza), mentres o secretario mascaba chicle sen parar. Chegados a este punto, creo que a oposición gañaría moito máis deixando ao alcalde e aos concelleiros e concelleiras sós que permanecendo na sala.

Se, tal e como pedía hoxe o BNG, os plenos se retransmiten por Internet, sería só para tratar de anestesiar á cidadanía, en lugar de para permitir que participe dun xeito máis activo nun debate inexistente.

Saín dese recinto, achegueime a falar cos medios de comunicación (non sen antes ser interceptada por un individuo que estaba controlando que ninguén fose polo lado que non debía, non sei se temían que roubase un deses horrendos cadros decimonónicos) e marchei pola porta coa cabeza ben alta, para volver ao mundo real, aos problemas reais dos que tratan de falar os membros da oposición (non sempre e non tod@s) con pouco éxito nas súas reclamacións.

E como as malas vibracións se transmiten, tiven unha tarde na que os meus intentos por baixar a ansiedade de Sabela foron bastante infructuosos e estou tendo unha noite na que non podo conciliar o sono ao oíla tusir continuamente na habitación do fondo, pero mañá será outro día. Un día sen plenos municipais, seguro que con menos ansiedade e menos toses, ten que ser así, para iso seguimos aquí.

Ah, un último apontamento, non se enganen, se a xente ignora cada vez máis os debates políticos non é porque sexamos parv@s, senón porque estamos demasiado ocupad@s tratando de amañar o que non amañan os gobernos. Díxeno unha vez e repítoo hoxe: eu non teño un problema, teño unha filla, o problema é da sociedade, que non é capaz de practicar unha auténtica inclusión e das institucións públicas que non fan o seu traballo nin respectan os dereitos da cidadanía.

Máis cambios

Aviso a navegantes, non abandono o blog, nin moito menos, pero por causas diversas que non veñen ao caso, nos vindeiros meses terei que pasarme menos por aquí e máis por outras webs e lugares que servirán de certo para enriquecer tamén a miña vida. En canto saque un oco, aquí estarei, prometido, pero non me tiredes das orellas cando vexades que o fago pouco.

Como non quero empezar con cousas que non me gustan, comezo resumindo algunhas actividades que realizamos nas últimas semanas e que poden servirvos en semanas de moito nerviosismo. Ademais de xogos antigos (de asociación, puzzles, clasificación por cores e formas ou colocación de cada figura sobre a súa sombra) e de avanzar coas construcións, nestas semanas pintamos de novo con pintura de dedos (teño un vestido de Sabela que así o testemuña) probando con disintos elementos como instrumento como letras imantadas. Reiniciámonos no mundo das plastilinas con algunas especialmente blandas, dadas as dificultades amosadas por Sabela para xogar coas que teñen en clase, pintamos tamén con ceras irrompibles, recuperamos as botellas sensoriais e algunha caixa sensorial tamén, por exemplo, con pompóns suaveciños para relaxarnos.

Conseguín un novo interese de Sabela polas pegatinas usando stickers con moito relieve, máis fáciles de manipular e moi vistosos.

En xeral, despois de unhas semanas de moito estrés, conseguimos que Sabela se preste sen dificultade a realizar distintas actividades e se concentre con relativa facilidade, agora se trata de elevar o umbral do seu nivel de frustración para que non se agobie cada vez que non consigue facer algo á primeira. Aí temos que colaborar tod@s e tentar relaxarnos.

Teremos que intentalo, como sexa, aínda que non podemos esquecer outras áreas como a reivindicación. Esta semana ofrecín, xunto co portavoz de Esquerda Unida no concello da Coruña, unha rolda de prensa para anunciar que veño de pedir intervir no pleno para evitar que volva suceder algo como o que non aconteceu este verán e que non se volvan a marxinar aos nenos e nenas con diversidade funcional das actividades municipais pagadas con cartos de todos e todas nós.

A proposta foi desta forza política que me informou de que, segundo o regulamento de participación cidadá, existía esta posibilidade da que nunca se fixo uso. Son consciente das dificultades para que se acceda á miña petición, pero iso non implica que non a faga, así que aceptei encantada a súa idea.

Grazas de novo aos medios de comunicación que apoiaron e recolleron a reivindicación con maior ou menor acerto (La Voz de Galicia, El Ideal Gallego, La Opinión de A Coruña, RNE, Radio Galega, Cadena Ser, Onda Cero, e as axencias de noticias Efe e Europa Press). Irei ao pleno e falarei, se non é dentro, será fóra.

Gatuxando para sempre

Eu gatuxo
Ti gatuxas
El gatuxa...
Do verbo gatuxar, primeira conxugación.

Porque podería contar moitas cousas sobre os últimos días da nosa vida. Podería dicir que despois de 10 días de loucura Sabela comeza a tranquilizarse, que empeza a adquirir os novos hábitos e a nova rutina, que empezou a chapotear na piscina, ou mesmo que se lanza dos columpios en marcha.

Podería contar mil historias, pero cando onte saímos da primeira sesión de "Gatuxo", dentro do ciclo Bebescena xa sabía que non tiña máis opción que falar do que acababamos de vivir neses 50 minutos que nos gustaría que durasen para sempre.

Cómpre comezar polo principio (ou non?) e non é outro que o final: a música. Porque "Gatuxo" é luz, é vida, é música, é tranquilidade, pero tamén risa e sorrisos e máis música.

Hai moi poucas veces nas que esta vida nos regale un pouco de maxia e, cando sexa así, aproveitádea ben porque diso teredes que vivir nos malos momentos, nos baixóns, nas derrotas, nas dúbidas, desas lembranzas. Iso é o que te alimenta cando queres botarte a durmir e non espertar. Para nós, dous deses momentos na nosa vida foron desfrutar cos nosos peques de "Viaxe a Dadá", de Teatro da Semente, con Raquel Queizás e Chus Álvarez e levitar con "Gatuxo" este domingo pasado.

Levamos xa ás nosas costas unhas cantas obras de teatro e espectáculos para peques, unhas mellores, outras peores, algunhas realmente boas pero só nestas dúas vivimos auténtica maxia compartida por todos e todas nós.

É imposíbel explicar a maxia, (por iso ten ese nome, senón sería outra cousa) pero vou tentar debullar algún dos seus ingredientes neste caso gatuxo que nos ocupa. A miña filla con problemas de atención, comprensión e concentración non moveu un músculo nin deixou de escoitar e sentir todo o que sucedía no escenario. Sabela, que non fala, tarareou algunha das melodías que escoitaba. A miña filla, incapaz de estar quieta e tranquila dende que empezou o cole non demostrou en ningún momento nin a máis mínima intención de dedicarse a nada máis que non fora gatuxar e gatuxar de por vida. Sabela bailou ao ritmo da música que nos encheu a tod@s os ouvidos, a alma e o corazón. O meu fillo non puido non pechar a boca nos 50 minutos que durou o espectáculo.

Fomos felices nese momento.

Xa contamos os días para que saia o cd coa certeza de que o escoitaremos milleiros de veces, pero nunca o poderemos desfrutar tanto como en directo, coa gatuxa saltando e bailando cos seus patuquiños. E non era broma cando lle preguntei a Magín Blanco se non podían volver á semana vindeira e a seguinte e a outra e mesmo dubidei se sumarme á súa troupe, cando me dixo que ían a Cedeira o mes que vén.

Dende o domingo pola mañá levo cavilando en que farei candos os meus peques xa non sexan tan peques e non teña excusa para desfrutar de espectáculos así... Pedirei prestad@s @s bebés aos demais?? Acabarei por sumarme a unha troupe musical para poder vivir diso?? Ou quizais me convertirei en crítica de espectáculos para que non pensen que son unha pederasta ou un membro da competencia tratando de copiar os trucos que convirten en maxia un espectáculo como "Gatuxo"??

Bufff, algo terei que argallar porque eu quero gatuxar e gatuxar para toda a vida. Que ninguén vos obrigue nunca a deixar de gatuxar...

"Gatuxo" é un espectáculo de Magín Blanco, María Faltri e Jorge Juncal na parte musical e Raquel Queizás na dirección e interpretación

Nova etapa

Levo un tempo sen escribir nada, pero non por falta de ganas. Primeiro foi un pequeno problema de saúde, e logo cuestións alleas a min deixáronme sen ordenador durante unha semana. O caso é que, por suposto, neste tempo non estivemos parados.

Agora que iniciamos unha nova etapa co inicio do cole "de maiores" non podemos deixar de lado moitas das áreas nas que vimos avanzando dende hai tempo. De feito, coa fin das vacacións fixen tamén un pequeno balance de progresos que en breve compartirei con vós. Foron moitos, e moitos serán tamén os que virán.

De momento, sobre a aterraxe no cole prefiro aínda non dicir moito. Só levamos un día de "clase" e son moitas as novidades ás que hai que afacerse. Despois de petar e preguntar e volver petar e preguntar, polo menos empezamos o curso con coidadora (beeeen! saltiño batendo cos pés), agora queda por librar a batalla do incremento dos días de Audición e Linguaxe, porque no cole de Sabela só terán especialista deste área dous días á semana (a todas luces insuficiente!!!, pero non só para Sabela, senón para todo o centro).

Pero volvamos ao importante, o día a día e as cousas que imos facendo. Hai pouco fíxenme cun lote de "pequenas chorradas" nese todo a cen de deseño que é Tiger. A verdade é que é unha caixa de sorpresas na que atopas de todo. Aquí vos ensino varios obxectos que usamos para estimulación e traballo sensorial como unha pelota con pinchos e luces, o coñecido como "moco de elefante" (unha masa viscosa), luces pequenas para os dedos coas que chamar a atención dos peques, un masaxeador pequerrechiño que a Sabela lle encanta (non sabe nada a tía), un cepillo para pedicuras que vai fantástico para contrastes sensoriais, letras de goma para pegar e purpurina... ahhh e se que quedaron fóra da foto os palillos chinos de animaliños!!!!

Pero creo que o mellor descubrimento foi esta palla que constrúes ti mesm@ con un montón de pezas para traballar motricidade fina e con buratos que saen por distintos sitios cos que traballo o soplo e lle fago cóxegas a Sabela. Se fosen un pouco máis anchos os tubos serían uns conductos para xogar con canicas estupendos!!!!

Ademais disto, despois do éxito da pintura de taburete, dedicámonos a pintar con xiz na rúa e a pintar o coche-andador-correpasillos do peque, que está quedando moi molón, por suposto, todo tuneado!!

Impro-traballando

A recta final das vacacións, con mal tempo e poucas ideas xa ás veces pode ser un pouco dura, pero non podemos deixarnos levar. Así que, entre unhas cousas e outras atópome case todos os días impro-traballando sobre a marcha.

Para non enrollarme demasiado vou ir directa ao grano. Estas son algunhas das actividades e propostas que lles fixen aos meus peques nesta semana.

O taburete

Ese gran obxecto que nos últimos tempos fascina á miña filla. Soe collelo no baño e xogar a tiralo, a esconderse dentro, a ver o sonido que fai segundo se mova a un lado ou outro, segundo choque cunhas cousas ou outras... Decidinme a intentar sacarlle algo de proveito así que, aquí vos resumo algunhas propostas.
-Convertiuse nun lenzo para a nosa expresividade artística (pinturas, gomets)
-Os buratos circulares laterais sirven para mirar por uns prismáticos
-No fondo do taburete hai uns compartimentos nos que peguei distintos xoguetes pequenos que Sabela foi despegando
-Usámolo como tunel para lanzar coches por debaixo
-Se lle das a volta tes un fantástico veículo no que cabe perfectamente un neno ou nena que vai conducindo o seu coche, barco... o que che apeteza

Os legos

Intenteino de mil formas, pero Sabela (e mesmo Iago) non están moi interesados nos Lego, así que probei da última forma que se me ocorría: coa experimentación pura e dura. A Iago encántalle tiralos como se fose unha choiva de legos e agora o que prefire Sabela é desmontar peza a peza o que eu vou construíndo. Están concentrados e Sabela, xa de paso, fai uns exercicios fantásticos para fortalecer as mans.


Caixa dos tesouros

É unha idea moi sinxela que case todo o mundo experimentou con peques en algunha ocasión. Xa había tempo que non facía unha. Colles unha caixa e metes obxectos moi diferentes, con texturas diversas para que os collan, manipulen, experimenten. Traballas o mundo sensorial de marabilla e practicas vocabulario (suave, áspero, rascar...)


Choiva de papel

Colles papel de seda, destrózalo coa axuda dos teus peques, mételo nun pequeno cubo de xoguete e xa tes choiva de papel na casa. Se lles gusta, mesmo podes xogar á guerra de choivas. Iso si, logo hai que recoller :)

Pintando as ondas

Nun verán con pouca praia, que mellor que aproveitar a bañeira para experimentar e pintar as ondas artificiais. Se os xogos con escuma de afeitar e pinturas de dedos foron un auténtico éxito non había motivo para non ir máis aló.

Dous nenos, unha bañeira, ganas de experimentar, os límites non existen... ou si, e chegan da man do grifo da ducha :)

Grazas, como tantas outras veces a El sonido de la hierba al crecer.

E como banda sonora que mellor que a de Breaking the waves

Grazas

Esta semana pedín difusión e abofé que a temos. Moitas grazas a todos e todas e aos medios de comunicación que nos están axudando a difundir o que sucedeu no campamento de verán no que estaba inscrita Sabela. Que isto non se repita.

Para que así sexa, seguiremos traballando.

Seguiremos informando...

Sen palabras

Sen palabras te quedas ante feitos kafkianos como o que estamos a vivir este verán. Horas de sono perdidas que espero que lle sirvan a alguén no futuro para que feitos coma este non se volvan a repetir. Chegados a este punto, despois das conversas surrealistas que tiven que vivir nos últimos días, xa me nego a darlle máis voltas a nada. Os feitos, feitos son, e xa só pido que se me dea todo por escrito e, repito, que rectifiquen no futuro.

O único certo é que a miña filla, matriculada nun campamento de verán dependente do concello da Coruña, foi rexeitada e expulsada do mesmo por ter diversidade funcional. As versións que se poidan dar da cuestión rematan neste feito por unha vía ou pola outra, o resultado é o mesmo.

Como xa me enfadei bastante, voume poñer profesional (o xornalismo é a miña profesión inicial á quelogo fun sumando tantas outras) e aqui vos deixo a nota de prensa. Nunca pido difusión pero neste caso creo que é necesario difundir e que se saiba para que non pase nunca máis algo así.
 
 

O concello da Coruña expulsa a unha nena dun campamento de verán por ter diversidade funcional

A familia anuncia que presentará unha denuncia ante a Fiscalía por vulneración dos dereitos dunha menor con minusvalía

A Coruña, 18 de agosto. Unha menor con diversidade funcional quedou fóra dos campamentos de verán que organiza o Concello da Coruña. Segundo as informacións que o coordenador dos campamentos do Ágora lle ten transmitido á familia, a pequena, inscrita nesta actividade dende hai máis de dous meses, non pode participar na mesma. Por este motivo, a familia ten pensado presentar unha denuncia ante a Fiscalía por vulneración dos dereitos fundamentais dunha menor con diversidade funcional.

A nai da cativa púxose no seu día en contacto coa directora do Ágora e mantivo tamén unha reunión coa Concelleira de Cultura, Ana Fernández, na que, entre outras cuestións, se lle transmitiu o total apoio do Concello, así como o compromiso de buscar unha solución para que a nena puidese contar cun monitor ou monitora de apoio que lle permitise participar en igualdade de condicións nas actividades do campamento.

Despois desta xuntanza, a familia non volveu ter noticia algunha do concello (malia ter tentado falar de novo coa concelleira e ter enviado correos electrónicos, así como ter presentado documentos no rexistro do concello sobre este tema), motivo polo que se puxo en contacto co coordenador dos campamentos na pasada semana para tratar de achegar un método de traballo que facilitase a participación da súa filla nas actividades. A súa sorpresa foi maiúscula ao atoparse coa nova (confirmada por vía telefónica ao día seguinte polo coordenador dos campamentos do Ágora) de que a súa filla sería expulsada da actividade por ter diversidade funcional.

Deste xeito, o concello, despois de ser incapaz de buscar unha solución a esta situación, decide non admitir á pequena no campamento pola súa propia incapacidade, xa que a única razón de que a nena non conte cos apoios que precisa é que o concello non os buscou, malia terse comprometido a facelo ( e terse ofrecido a familia a colaborar nesta búsqueda).

Chegados a este punto, a familia, só espera recibir unha confirmación escrita do Concello sobre a súa decisión de perpetrar esta discriminación inxustificable e que a súa loita sirva para que feitos coma este non se repitan.

A miña saltarina

A Sabela costoulle traballo empezar a saltar pero, como tantas outras cousas, conseguiu facelo. O truco, neste caso, está en ter seguridade e confianza nun mesmo, polo que trato de estimular o seu salto favorecéndoo con distintas estratexias que vou ir compartindo por suposto aquí. Son traballos que fago tamén para o equipo de motricidade, tarefas que teño pendentes desde o verán pasado. Por iso elaborei unha pequena ficha cun circuito de salto sensorial que fixemos.

Aros con diversos materiais (papel de seda, papel crepe, telas, arroz, confetti, o que se vos ocurra que non sexa moi esvaradizo) e obstáculos que poidan servir de excusa para crear unha historia arredor do circuito de saltos, por exemplo, esta vía de tren que coloquei pode ser unha víbora ou un caminiño que se perde polo bosque, a escoba da bruxa, etc

Encántalles notar as texturas das telas e papeis nos pés porque, por suposto, este circuito hai que facelo descalz@s!!

Culminamos os experimentos sensoriais do día con dúas suxestións das hierbitas (en concreto esta idea de Sonia Borrás): unha tina sensorial de cereais e pompons (o que máis lle gustou a Sabela foi meter os pés) e un globo con fariña dentro para modelar.

Ah, esquecía subir a botella sensorial con canicas que fixen tamén esta semana. Un consello, poñede moitas canicas nunha botella transparente, porque nas azuis vese peor. Menos mal que o son das bólas óese igual. Xa sabedes que estes traballos inspirados nos materiais de El sonido de la hierba al crecer, sempre se poden versionar e desfrutar de mil maneiras.

O abanico tamén foi unha ferramenta de xogo. Xa que aos meus peques aínda lles resulta moi difícil facer un de papel (intenteino Cachito), xogamos cos de tea.

E seguimos petando na porta "toc toc"

Pois pouco máis vou dicir. Seguimos sen solución para a participación de Sabela no campamento de verán no que está inscrita e ao que ten o mesmo dereito a acudir que o resto de nenos e nenas matriculados.

A prensa recolleuno esta semana e nós seguiremos defendendo os dereitos da nosa filla e os de tantos nenos e nenas, adolescentes e adultos.

Na Opinión da Coruña e na Voz de Galicia.

Globos sensoriais e aromaterapia

Seguindo coa miña estratexia de centrarme nas actividades sensoriais e non agobiar moito coas actividades de mesa e concentración, esta fin de semana fixemos uns globos sonoros sensoriais.

A idea é poñer en varios globos distintos materiais: uns graos de arroz, unhas lentellas e un pouco de pasta en forma de estrelas foi o que usamos nós, pero hai moitas máis posibilidades. Despois soplas ata encher os globos (nunca ata o límite porque estoupan rápido) e xa tes uns globos sonoros que son un fantástico estímulo.

Son uns axóuxeres moi particulares. A Sabela encantáballe notar os graos de arroz ou as lentellas na man ao caer, asi que eu axitaba os globos e lle poñía a man debaixo e ela morría coa risa.

Se xa estades a outro nivel podedes xogar a adiviñar que hai dentro de cada globo polo seu sonido ou polo que se adiviña ao traluz.

Podes tamén xogar a carreiras de globos ou a lanzalos, a Sabela encántalle a súa textura e sonoridade cando caen e os pon na cara, por exemplo, as posibilidades son infinitas.

Culminamos a actividade cun bol cheo de ourego caseiro. Pensei que aos peques lles encantaría desfacelo coas mans e ulilo, pero non foi así, a verdade. O que si lle gustou finalmente a Sabela foi meter o pé no medio do ourego xa medio desfeito. E a min o olor que quedou na sala entusiasmoume!!!