"Vamo a arreglalo, Sabela"

E... ás veces, apenas dúas, tres ou catro veces en toda a vida, o tempo deténse e veste a ti mesma vivindo momentos que quererías que non rematasen. Momentos de emoción, de comprensión, de compartir e sentir, de orgullo, de Felicidade...

Cada noite, lemos contos na habitación de Sabela antes de que @s peques se durman. Cada noite, nos damos bicos para ir a durmir pero, este luns pola noite foi diferente. Ao sairmos da habitación, Iago (2 anos e 5 meses) díxolle á súa irmá "vamo a arreglalo, Sabela". Pareime, moi sorprendida, agacheime a falar con el e pregunteille de que falaba: "Que imos arreglar, Iago?", pero non me respondeu e cambiou de tema moi rápido.

Onte pola noite, martes, 25 de novembro, ao saírmos da habitación da súa irmá, Iago (2 anos e 5 meses) despediuse dela de novo cun "vamo a arreglalo, Sabela". Volvín a agacharme para falar con el e preguntarlle de que falaba: "Que dis, Iago?", "Vamo a arreglalo, Sabela" (todo isto con unha pronuncia de consonantes propia do chino dun chiste), "pero, que imos arreglar, cariño? de que falas?", "vamo entende a Sabela" espetou... e o tempo parou. Teño un nudo na gorxa, no estómago, no corazón e na alma dende onte pola noite e creo que entendedes por que.

Porque ese neno que usa saias e horquillas para parecerse á súa irmá, ese neno que lle fai cóxegas cando ela quere durmir, ese pequerrecho que a arrola xa na cama xogando ás bonecas con ela, dalle mil leccións de amor, de igualdade, de inclusión, integración e do que sexa necesario a calquera de nós, incluída eu.

 Ese neno que non pregunta nada porque aínda non sabe nin preguntalo, xa o entende todo moito mellor que calquera de nós.