Gatuxando para sempre

Eu gatuxo
Ti gatuxas
El gatuxa...
Do verbo gatuxar, primeira conxugación.

Porque podería contar moitas cousas sobre os últimos días da nosa vida. Podería dicir que despois de 10 días de loucura Sabela comeza a tranquilizarse, que empeza a adquirir os novos hábitos e a nova rutina, que empezou a chapotear na piscina, ou mesmo que se lanza dos columpios en marcha.

Podería contar mil historias, pero cando onte saímos da primeira sesión de "Gatuxo", dentro do ciclo Bebescena xa sabía que non tiña máis opción que falar do que acababamos de vivir neses 50 minutos que nos gustaría que durasen para sempre.

Cómpre comezar polo principio (ou non?) e non é outro que o final: a música. Porque "Gatuxo" é luz, é vida, é música, é tranquilidade, pero tamén risa e sorrisos e máis música.

Hai moi poucas veces nas que esta vida nos regale un pouco de maxia e, cando sexa así, aproveitádea ben porque diso teredes que vivir nos malos momentos, nos baixóns, nas derrotas, nas dúbidas, desas lembranzas. Iso é o que te alimenta cando queres botarte a durmir e non espertar. Para nós, dous deses momentos na nosa vida foron desfrutar cos nosos peques de "Viaxe a Dadá", de Teatro da Semente, con Raquel Queizás e Chus Álvarez e levitar con "Gatuxo" este domingo pasado.

Levamos xa ás nosas costas unhas cantas obras de teatro e espectáculos para peques, unhas mellores, outras peores, algunhas realmente boas pero só nestas dúas vivimos auténtica maxia compartida por todos e todas nós.

É imposíbel explicar a maxia, (por iso ten ese nome, senón sería outra cousa) pero vou tentar debullar algún dos seus ingredientes neste caso gatuxo que nos ocupa. A miña filla con problemas de atención, comprensión e concentración non moveu un músculo nin deixou de escoitar e sentir todo o que sucedía no escenario. Sabela, que non fala, tarareou algunha das melodías que escoitaba. A miña filla, incapaz de estar quieta e tranquila dende que empezou o cole non demostrou en ningún momento nin a máis mínima intención de dedicarse a nada máis que non fora gatuxar e gatuxar de por vida. Sabela bailou ao ritmo da música que nos encheu a tod@s os ouvidos, a alma e o corazón. O meu fillo non puido non pechar a boca nos 50 minutos que durou o espectáculo.

Fomos felices nese momento.

Xa contamos os días para que saia o cd coa certeza de que o escoitaremos milleiros de veces, pero nunca o poderemos desfrutar tanto como en directo, coa gatuxa saltando e bailando cos seus patuquiños. E non era broma cando lle preguntei a Magín Blanco se non podían volver á semana vindeira e a seguinte e a outra e mesmo dubidei se sumarme á súa troupe, cando me dixo que ían a Cedeira o mes que vén.

Dende o domingo pola mañá levo cavilando en que farei candos os meus peques xa non sexan tan peques e non teña excusa para desfrutar de espectáculos así... Pedirei prestad@s @s bebés aos demais?? Acabarei por sumarme a unha troupe musical para poder vivir diso?? Ou quizais me convertirei en crítica de espectáculos para que non pensen que son unha pederasta ou un membro da competencia tratando de copiar os trucos que convirten en maxia un espectáculo como "Gatuxo"??

Bufff, algo terei que argallar porque eu quero gatuxar e gatuxar para toda a vida. Que ninguén vos obrigue nunca a deixar de gatuxar...

"Gatuxo" é un espectáculo de Magín Blanco, María Faltri e Jorge Juncal na parte musical e Raquel Queizás na dirección e interpretación

Nova etapa

Levo un tempo sen escribir nada, pero non por falta de ganas. Primeiro foi un pequeno problema de saúde, e logo cuestións alleas a min deixáronme sen ordenador durante unha semana. O caso é que, por suposto, neste tempo non estivemos parados.

Agora que iniciamos unha nova etapa co inicio do cole "de maiores" non podemos deixar de lado moitas das áreas nas que vimos avanzando dende hai tempo. De feito, coa fin das vacacións fixen tamén un pequeno balance de progresos que en breve compartirei con vós. Foron moitos, e moitos serán tamén os que virán.

De momento, sobre a aterraxe no cole prefiro aínda non dicir moito. Só levamos un día de "clase" e son moitas as novidades ás que hai que afacerse. Despois de petar e preguntar e volver petar e preguntar, polo menos empezamos o curso con coidadora (beeeen! saltiño batendo cos pés), agora queda por librar a batalla do incremento dos días de Audición e Linguaxe, porque no cole de Sabela só terán especialista deste área dous días á semana (a todas luces insuficiente!!!, pero non só para Sabela, senón para todo o centro).

Pero volvamos ao importante, o día a día e as cousas que imos facendo. Hai pouco fíxenme cun lote de "pequenas chorradas" nese todo a cen de deseño que é Tiger. A verdade é que é unha caixa de sorpresas na que atopas de todo. Aquí vos ensino varios obxectos que usamos para estimulación e traballo sensorial como unha pelota con pinchos e luces, o coñecido como "moco de elefante" (unha masa viscosa), luces pequenas para os dedos coas que chamar a atención dos peques, un masaxeador pequerrechiño que a Sabela lle encanta (non sabe nada a tía), un cepillo para pedicuras que vai fantástico para contrastes sensoriais, letras de goma para pegar e purpurina... ahhh e se que quedaron fóra da foto os palillos chinos de animaliños!!!!

Pero creo que o mellor descubrimento foi esta palla que constrúes ti mesm@ con un montón de pezas para traballar motricidade fina e con buratos que saen por distintos sitios cos que traballo o soplo e lle fago cóxegas a Sabela. Se fosen un pouco máis anchos os tubos serían uns conductos para xogar con canicas estupendos!!!!

Ademais disto, despois do éxito da pintura de taburete, dedicámonos a pintar con xiz na rúa e a pintar o coche-andador-correpasillos do peque, que está quedando moi molón, por suposto, todo tuneado!!

Impro-traballando

A recta final das vacacións, con mal tempo e poucas ideas xa ás veces pode ser un pouco dura, pero non podemos deixarnos levar. Así que, entre unhas cousas e outras atópome case todos os días impro-traballando sobre a marcha.

Para non enrollarme demasiado vou ir directa ao grano. Estas son algunhas das actividades e propostas que lles fixen aos meus peques nesta semana.

O taburete

Ese gran obxecto que nos últimos tempos fascina á miña filla. Soe collelo no baño e xogar a tiralo, a esconderse dentro, a ver o sonido que fai segundo se mova a un lado ou outro, segundo choque cunhas cousas ou outras... Decidinme a intentar sacarlle algo de proveito así que, aquí vos resumo algunhas propostas.
-Convertiuse nun lenzo para a nosa expresividade artística (pinturas, gomets)
-Os buratos circulares laterais sirven para mirar por uns prismáticos
-No fondo do taburete hai uns compartimentos nos que peguei distintos xoguetes pequenos que Sabela foi despegando
-Usámolo como tunel para lanzar coches por debaixo
-Se lle das a volta tes un fantástico veículo no que cabe perfectamente un neno ou nena que vai conducindo o seu coche, barco... o que che apeteza

Os legos

Intenteino de mil formas, pero Sabela (e mesmo Iago) non están moi interesados nos Lego, así que probei da última forma que se me ocorría: coa experimentación pura e dura. A Iago encántalle tiralos como se fose unha choiva de legos e agora o que prefire Sabela é desmontar peza a peza o que eu vou construíndo. Están concentrados e Sabela, xa de paso, fai uns exercicios fantásticos para fortalecer as mans.


Caixa dos tesouros

É unha idea moi sinxela que case todo o mundo experimentou con peques en algunha ocasión. Xa había tempo que non facía unha. Colles unha caixa e metes obxectos moi diferentes, con texturas diversas para que os collan, manipulen, experimenten. Traballas o mundo sensorial de marabilla e practicas vocabulario (suave, áspero, rascar...)


Choiva de papel

Colles papel de seda, destrózalo coa axuda dos teus peques, mételo nun pequeno cubo de xoguete e xa tes choiva de papel na casa. Se lles gusta, mesmo podes xogar á guerra de choivas. Iso si, logo hai que recoller :)

Pintando as ondas

Nun verán con pouca praia, que mellor que aproveitar a bañeira para experimentar e pintar as ondas artificiais. Se os xogos con escuma de afeitar e pinturas de dedos foron un auténtico éxito non había motivo para non ir máis aló.

Dous nenos, unha bañeira, ganas de experimentar, os límites non existen... ou si, e chegan da man do grifo da ducha :)

Grazas, como tantas outras veces a El sonido de la hierba al crecer.

E como banda sonora que mellor que a de Breaking the waves

Grazas

Esta semana pedín difusión e abofé que a temos. Moitas grazas a todos e todas e aos medios de comunicación que nos están axudando a difundir o que sucedeu no campamento de verán no que estaba inscrita Sabela. Que isto non se repita.

Para que así sexa, seguiremos traballando.

Seguiremos informando...

Sen palabras

Sen palabras te quedas ante feitos kafkianos como o que estamos a vivir este verán. Horas de sono perdidas que espero que lle sirvan a alguén no futuro para que feitos coma este non se volvan a repetir. Chegados a este punto, despois das conversas surrealistas que tiven que vivir nos últimos días, xa me nego a darlle máis voltas a nada. Os feitos, feitos son, e xa só pido que se me dea todo por escrito e, repito, que rectifiquen no futuro.

O único certo é que a miña filla, matriculada nun campamento de verán dependente do concello da Coruña, foi rexeitada e expulsada do mesmo por ter diversidade funcional. As versións que se poidan dar da cuestión rematan neste feito por unha vía ou pola outra, o resultado é o mesmo.

Como xa me enfadei bastante, voume poñer profesional (o xornalismo é a miña profesión inicial á quelogo fun sumando tantas outras) e aqui vos deixo a nota de prensa. Nunca pido difusión pero neste caso creo que é necesario difundir e que se saiba para que non pase nunca máis algo así.
 
 

O concello da Coruña expulsa a unha nena dun campamento de verán por ter diversidade funcional

A familia anuncia que presentará unha denuncia ante a Fiscalía por vulneración dos dereitos dunha menor con minusvalía

A Coruña, 18 de agosto. Unha menor con diversidade funcional quedou fóra dos campamentos de verán que organiza o Concello da Coruña. Segundo as informacións que o coordenador dos campamentos do Ágora lle ten transmitido á familia, a pequena, inscrita nesta actividade dende hai máis de dous meses, non pode participar na mesma. Por este motivo, a familia ten pensado presentar unha denuncia ante a Fiscalía por vulneración dos dereitos fundamentais dunha menor con diversidade funcional.

A nai da cativa púxose no seu día en contacto coa directora do Ágora e mantivo tamén unha reunión coa Concelleira de Cultura, Ana Fernández, na que, entre outras cuestións, se lle transmitiu o total apoio do Concello, así como o compromiso de buscar unha solución para que a nena puidese contar cun monitor ou monitora de apoio que lle permitise participar en igualdade de condicións nas actividades do campamento.

Despois desta xuntanza, a familia non volveu ter noticia algunha do concello (malia ter tentado falar de novo coa concelleira e ter enviado correos electrónicos, así como ter presentado documentos no rexistro do concello sobre este tema), motivo polo que se puxo en contacto co coordenador dos campamentos na pasada semana para tratar de achegar un método de traballo que facilitase a participación da súa filla nas actividades. A súa sorpresa foi maiúscula ao atoparse coa nova (confirmada por vía telefónica ao día seguinte polo coordenador dos campamentos do Ágora) de que a súa filla sería expulsada da actividade por ter diversidade funcional.

Deste xeito, o concello, despois de ser incapaz de buscar unha solución a esta situación, decide non admitir á pequena no campamento pola súa propia incapacidade, xa que a única razón de que a nena non conte cos apoios que precisa é que o concello non os buscou, malia terse comprometido a facelo ( e terse ofrecido a familia a colaborar nesta búsqueda).

Chegados a este punto, a familia, só espera recibir unha confirmación escrita do Concello sobre a súa decisión de perpetrar esta discriminación inxustificable e que a súa loita sirva para que feitos coma este non se repitan.

A miña saltarina

A Sabela costoulle traballo empezar a saltar pero, como tantas outras cousas, conseguiu facelo. O truco, neste caso, está en ter seguridade e confianza nun mesmo, polo que trato de estimular o seu salto favorecéndoo con distintas estratexias que vou ir compartindo por suposto aquí. Son traballos que fago tamén para o equipo de motricidade, tarefas que teño pendentes desde o verán pasado. Por iso elaborei unha pequena ficha cun circuito de salto sensorial que fixemos.

Aros con diversos materiais (papel de seda, papel crepe, telas, arroz, confetti, o que se vos ocurra que non sexa moi esvaradizo) e obstáculos que poidan servir de excusa para crear unha historia arredor do circuito de saltos, por exemplo, esta vía de tren que coloquei pode ser unha víbora ou un caminiño que se perde polo bosque, a escoba da bruxa, etc

Encántalles notar as texturas das telas e papeis nos pés porque, por suposto, este circuito hai que facelo descalz@s!!

Culminamos os experimentos sensoriais do día con dúas suxestións das hierbitas (en concreto esta idea de Sonia Borrás): unha tina sensorial de cereais e pompons (o que máis lle gustou a Sabela foi meter os pés) e un globo con fariña dentro para modelar.

Ah, esquecía subir a botella sensorial con canicas que fixen tamén esta semana. Un consello, poñede moitas canicas nunha botella transparente, porque nas azuis vese peor. Menos mal que o son das bólas óese igual. Xa sabedes que estes traballos inspirados nos materiais de El sonido de la hierba al crecer, sempre se poden versionar e desfrutar de mil maneiras.

O abanico tamén foi unha ferramenta de xogo. Xa que aos meus peques aínda lles resulta moi difícil facer un de papel (intenteino Cachito), xogamos cos de tea.