Balances inútiles

Aquí estou, no medio da noite do día 31, ou máis ben a madrugada do 1 de xaneiro de 2015 pensando no vivido nos pasados 356 días. E que balance podemos facer deles?

Quen son eu para xulgar nada? Se non son capaz nin de xulgar o vivido nas dúas últimas semanas de vacacións... Ultimamente, non penso moito... ou si, mesmo demasiado, os ratos que me deixa a vida adícoos a pensar de máis e o resto... a vivir.

Neste ano, unha antiga amiga coa que me comuniquei por correo electrónico díxome que me seguía polas redes sociais e polo blog e que vía que era feliz. Penseino un pouco e cheguei á conclusión de que a xente ten esa impresión porque, seguramente, desfruto moito máis dos bos momentos da vida que moita outra xente pero, a cambio, tamén sufro "pero ben" os malísimos momentos que nos tocan todas as semanas, pero deses prefiro nin falar, nin lembralos... para que?

Así que, mellor vos deixo unha mostra gráfica dalgunhas das nosas vivencias nestes días festivos cos nosos mellores desexos para este ano e todos os que veñen. Porque teño a firme convicción de que o ano novo é unha fantástica excusa para renovar os nosos desexos de vivir e de sermos felices.

A saber: desfrutando co chocolate
Xogando con gominolas e practicando motricidade fina
Superando retos (Iago sube que sube no tren chuchu e eu empeñada en que Sabela subira tamén, proba superada)
Paseando polo hortera poboado de Nadal

Reflexionando sobre métodos educativos

Hoxe rematou o trimestre. Foi un día intenso, moi intenso, no que os meus peques viviron as súas festas de Nadal no cole. Iago con visita dos Reis Magos e Sabela con actuación incluída. Unha tarde con máis festa e coa miña estrea nesa festa como contadora de contos (pero iso é outra película da que xa darei conta) e o certo é que o que máis impresión me causou de todo este día foi ver as avaliacións e o traballo feito por Sabela neste seu primeiro trimestre.

82!!!! 82 fichas nun cole no que na reunión de preparación nos dixeron que non eran grandes devotos das fichas. Impresionante!!! Non é porque Sabela teña necesidades educativas de atención específica, é que creo que para calquera neno ou nena de Educación Infantil (3 a 6 anos) a experimentación debería ser a forma de aprendizaxe por excelencia e non pintar e pegar nun papel algo que non sabes moi ben que é. Sei que hai sistemas peores e estas fichas en concreto non me parecen un horror pero... bufffff asustada me quedei cando vin a cantidade que fixeran nestes tres meses e pico, sobre todo tendo en conta que no primeiro mes non deberon de facer nin dúas!!!

Creo que debemos reflexionar moi profundamente sobre o que estamos facendo co sistema educativo porque entre todas e todos estamos destruíndo a capacidade de aprendizaxe dos nosos peques. Tocar, probar, romper, rasgar, razonar, construír, destruír e volver a construír deberían ser os verbos máis utilizados por eles e elas en clase no lugar de pintar, pegar ou recortar.

Por que non comparan obxectos para ver as diferencias de tamaño en lugar de comparar debuxos? Por que non contan elementos reais en lugar de contar figuras nunha ficha? De verdade que éste é o camiño... Eu creo que NON

E xa digo que ésta é unha reflexión allea ás necesidades específicas de Sabela porque se me meto nesa selva xa non saio dela. Seguramente, sen as explicacións visuais e base de pictos e fotos e sen o apoio da súa coidadora a miña nena non tería feito nen a metade desas fichas. E iso non é o que me preocupa nin moito menos, senón que ela entenda para que pode servir todo isto. Se o entende alguén, que mo explique, por favor.

Nos seus zapatos

Din que non sabes realmente o que sinte outra persoa ata que non te calzas os seus zapatos, ata que non das uns pasiños con eles e comprobas como se sinte. Ben, se é así (que creo que algo de certo hai nesta metáfora), non teño dúbida de que o meu fillo pequeno é quen mellor sabe como se sinte e como vive a súa irmá.

Cada mañá, cando nos vestimos, Iago lánzase ao armario de Sabela vociferando que el é "grande" e que se pode poñer os zapatos da súa irmá "grande". E así o fixo xa en numerosas ocasións, orgullosísimo. Marchou ao cole e pasou días enteiros con zapatos que lle veñen grandes, pero que defendeu sen grandes problemas, sen tropezar moito nin caer máis do habitual nun neno que corre e brinca. E a todo aquel que lle quere escoitar lle espeta claramente e con amor que leva os "zapatos de Sabela!"

Que máis vos podo dicir? Quen a pode entender mellor ca el? Non vos conto todo o que vivimos no progreso desta marabillosa relación porque non son obxectiva (nin quero selo) e corredes serios riscos de caer no medio do charco de babas...

Como as festas están ao caer aquí vos deixo tamén unha pequena mostra das cousiñas que andamos a facer: unha botella sensorial con Papá Noeles, purpurina, "neve" fabricada na casa e un laciño a xogo coa botella e a purpurina. Axitas e... a nadar en purpurina e neve Papá Noel!!!

Xogando ás casiñas

Aviso: Preciso unha condensadora ultrasuperforte para resumir o vivido nestes días!!

Nas últimas semanas tivemos momentos máxicos na nosa casa. Escoitamos por vez primeira algunhas palabras, conseguimos algo parecido a xogo figurativo, escoitamos como Sabela se leva "mellor" c@s compis do cole e mesmo vimos como comeza a terlles aprecio e unha delas a busca e lle garda os xoguetes (que encanto de nena!!).

Esta mesma semana volvimos tamén a vivir un deses momentos nos que o tempo se detén. Foi de novo á noitiña, xusto antes de se deitar Iago e con Sabela xa na cama. De súpeto, sen vir a conto, o peque da casa soltou un "Sabela non pode falar", silencio que se cortaría cun coitelo, "Sabela non pode falar, non. Face (fai) iiiii iiii" e unha serie de sonidos cos que Iago trataba de reproducir moitos dos fonemas que xa emite a súa irmá.

Segundos de silencio que foron horas e decidín daquela que o tempo tiña que correr e tiñamos que estar á altura das circunstancias así que, non sei de onde saquei as palabras: "Sabela aínda non fala, pero xa nos di moitas cousas".

Supoño que captou a mensaxe, pero a estas idades é difícil de saber porque o cambio de tema foi radical. O certo é que os nosos fillos non deixan de sorprendernos día a día e o que nos queda por ver. O certo tamén é que se Iago fai agora esta reflexión é porque por primeira vez se decata das dificultades da súa irmá para emitir palabras, pero iso sucede porque realmente o está intentando!!!

Pero como non hai area sen cal, nin luz sen sombra, levamos uns días horrorosos cun problema na boca que ten a Sabela destrozada e cunha tos e febre incipientes que teñen tamén tiradillo ao peque, pero non quero deixar de amosarvos un par de cousiñas. A primeira é a creación conxunta de Iago e Sabela esta semana nunha das pizarras da casa (estamos vendo grandes progresos á hora de pintar e agarrar as pinturas ou o xiz) e a outra o "calendario de advento" que me descarguei e montei en Mr Printables. Paréceme unha chulada!!!! Como non son moito de celebracións relixiosas vou facer unha casa para cada día do mes (só me faltan 6) para cambiar a conta atrás para o Nadal pola conta atrás para fin de ano. Uso estas super construccións para traballar os números con eles e como premio unha sorpresa cada día: de momento levamos un cepillo de dentes luminoso (a ver se estimulamos o gusto por lavar os dentes) e uns peixiños nadadores de xoguete :)