domingo, 26 de julio de 2015

A nena que cantaba as palabras


Levo tanto tempo sen escribir que non vou volver xustificarme, para que? A vida, ás veces, é así de complicada ou de sinxela, segun como se mire. Ao asunto, veña!!!

Sabela non fala, así de sinxelo e de complicado. Non emite os conxuntos de fonemas que emiten a maioría de seres humanos (OLLO, NON TODOS!!!) para comunicarse nas distintas linguas oficiais ou extraoficias existentes. Pero desde moi pequena Sabela se comunica, vaia se o fai!!! con signos, con xestos, con pictos, fotos, como se lle ocorre e... con música. Xa vos teño falado neste mesmo blog de Carla López, a musicoterapeuta coa que Sabela xoga-traballa desde que tiña uns dous anos. Da súa man aprendeu cada día un pouco máis sobre as sonoridades do seu corpo, dos obxectos que a rodean, do mundo... E tamén da súa man e da nosa foi pouco a pouco sacando máis ritmos do seu corpo e foi desfrutando con esta forma de comunicarse e de sentir.

A súa relación coa música vén de lonxe. Lembramos perfectamente espertarnos coa voz de Sabela a través de intercomunicador cando non tiña nin un ano entonando a melodía de "Smoke on the water" e encantáballe tararear tamén a "Lara´s song" de Doctor Zhivago. Ten bo gusto musical e uns pais que tratan de poñerlle un pouco de todo con mellor ou peor criterio pero a mellor vontade do mundo :)



Todos os días, a todas horas, no seu recuncho da sala dende hai meses Sabela ármase da segunda guitarra que pasou pola nosa casa e que malvive como pode con tan só xa tres cordas, unha caixa metálica e o que caia para improvisar as súas propias jam-session. En máis de unha ocasión temos comentado que ten un gran futuro como membro de Mayumaná aínda que eles non o saiban e teñamos moito que perfeccionar no seu estilo (e non a vexo coas súas pezas máis movidas a verdade).

Sabela non fala, pero canta, repite os ritmos das palabras e as entonacións que escoita e tararea e reclama unha e outra vez as súas cancións favoritas algunhas coñecidas e outras inventadas por nós para contar historias: Lúa, O pitiño amareliño, O Polo Pepe, Cucu-Tras, Papá e calquera que escoite en calquera momento e a sorprenda, a enganche por uns segundos.



Pa-pá, ma-má, ne-ne, pi-pi, po-pó, gu-gu, cu-cú, Cariña de rosa, flor de caravel, cando así me chames eu responderei

Así que non necesito que ninguén me veña a amosar comprensión-compaixón dicindo aquelo de "xa falará". Encantaríame que así fose pero, polo momento, xa fai algo máis difícil que é cantar.

Din que eu canto ben, non o sei, pode ser, o que sí sei é que a Sabela encántalle oírme cantar e vaia se o fago e vaia se o fai ela. Todos os días da miña vida desde hai anos, que non pare a música, que non pare a vida.
(A fermosísisisima foto é da sesión que nos fixeron os encantadores chicos de Olladas Paos)

2 comentarios:

  1. Hoy pasate por mi blog y vine a dejarte un mensaje de cortesía. Me he encontrado un blog lleno de vida, pese a que hace años que no se actualiza. Un rincón hermoso que hace que el tiempo se detenga y las prisas ya no tengan efecto.
    Me gustaria saber sino es mucho preguntar por qué ya no actualizas este espacio. Volveré para ver si respondes.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Hola
      Muchas gracias por tu comentario.
      No lo actualizo porque hace 4 años y medio que creé www.omundoaoreves.com, que es de donde sacaron la foto que comento. La foto tampoco era mía, que conste, la envió una colaboradora del blog con la que ya no tengo contacto :) Ella solía enviar fotos de bancos de imágenes siempre. Si quieres, nos vemos en omundoaoreves o en tu blog, claro. La verdad es que hoy he entrado aquí de casualidad :)

      Eliminar