O bo se breve...

Hoxe estou contenta, para que imos andar dándolle voltas ao asunto. A verdade é que non sei se é a primaveira ou o final de curso, pero tanto Sabela coma min andamos algo cansas polo que ultimamente resultábame moi complicado facer cousas con ela.

Pero esta tarde foi distinto. Foi pouco tempo, pero xa se sabe, "o bo, se breve... " a famosa frase de Gracián que acuñou todo un estilo literario e, xa de paso, serviu para amparar moita vaguería ;)

Nestas últimas semanas preparei moitos materiais, algúns recollidos de outras webs (como o de Sonia Borrás que recollín de Anabel Cornago en El sonido de la hierba al crecer, ou as plantillas que me descarguei en Preeschool printables, en Teacher's Notebook e que logo reinvento dándolles mil usos, ou as plantillas de Themeasuredmom, a través do fantástico e efímero blog elblogdelamamaazul), outros materiais os elaborei eu, como un memory de Peppa Pig ou un memory da familia.

O caso é que funcionaron, durante pouco tempo (apenas algo máis de vinte minutos) clasificamos por cores, puxemo dentro e fóra, fixemos un puzzle co corpo de Sabela (do que xa vos falara en outro post), identificamos membros da nosa familia e xogamos co material de Esther Cuadrado coa familia Pigg como protagonista.

E xa, para rematar, horas despois, Sabela sorprendeume usando unhas pezas de puzzle dunha alfombra de chan para bebés que nunca nos foi moi útil como elemento de xogo para recoñecemento corporal. Meteu e sacou dentro dos buratos a cabeza, as mans, os pés, mentres tocaba as texturas do puzzle. Nunca se sabe onde pode saltar a idea.

Ah, un último consello, algo que sabía, pero sempre me esquecía de aplicar, unha alfombrilla antideslizante (as dos bazares chinos para escurrir pratos valen) e unha bandexa cun pouco de fondo que se adapte ao tamaño do material que estades usando pode facer marabillas.

Oink oink

Que diría o Xabarín, ou Peppa Pig, no seu defecto. O certo é que son atea, así que non vou usar aquela expresión de que "cando deus pecha unha porta abre unha ventá" nin nada que se lle pareza. Pero sí é certo que penso que, por moitas cousas tremendas que che pasen na vida, se tentas manter unha actitude positiva, construtiva e estás do lado correcto (sempre o dos débiles, o dos que necesitan un pouquiño de xusiza), acabas atopando xente boa que te axuda moito.

Por susposto, nós non somos unha excepción. No apartado dos bos e malos da peli (nas pestanas de arriba do blog) engado hoxe un pequeno texto sobre Mónica, a logopeda de Sabela dende hai un ano e aquí mesmo deixo constancia e meto ligazón ao traballazo de Esther, nai, curranta, bloggeira, adaptadora profesional (non sei onde conceden ese título, pero ela meréceo) e con tantas ideas na cabeza como grande ten o corazón. Así que se puxo a crear uns "cadriños" de Peppa Pig and family como protagonista para traballar con Sabela a atención e a manipulación e, xa de paso, por que non, un pouco tamén o xogo figurativo, que tanto nos custa.

Son unha pasada e ademais danme xa unhas cantas ideas que plasmaremos en breve en novos traballos (aínda non cho dixen, pero xa teño eu tamén unhas cantas ideas na cabezota).

Libros para tod@s, a prezos para tod@s

Esta semana, Pilar, a terapeuta de Sabela, fíxome un comentario-recomendación que xa apliquei: hai que darse de cando en vez unha volta polos locais "de barato" das nosas cidades, os que todos coñecemos como "todo a cen" ou "os chinos". O certo é que probei en dous ou tres ata que atopei a caixa dos tesouros, había de todo: libros con fotografías (os mellores para que os comprendan os peques), claros, con posibilidades para interactuar con eles (solapas, pestanas para mover puzzles) e que tratan diferentes aspectos como as cores, os números, o corpo...

En conclusión, non sempre hai que ir ás librerías caras (aínda que tampouco lles quero sacar negocio), podes atopar tesouros onde menos o esperes. Para mostra, un botón: todo o que vos ilustro abaixo e algún máis por pouco máis de 14 euros!

Moitos mocos e pouco calor

Sae o sol e caemos con bronquiolite e, de feito, na Coruña, tampouco fai calooooor. Total, que para variar vexo como unha semana máis se me escapan os días sen tempo para facer todo o que quixera. Iso si, xa está presentada a reclamación ante o Concello porque, creo que non vlo dixera, pero Sabela obtivo praza no sorteo dos campamentos de verán municipais. Si, eses que non teñen en conta aos peques con NEAE. Así que, nena matriculada e reclamación en curso. Seguiremos informando.

Como levamos tres días de semirreclusión, xa digo que non teño moito tempo libre así que só comparto os últimos puzzles corporais que preparei para Sabela. Xa fixera outros con anterioridade que non foron un gran éxito, así que vou perfeccionando a técnica pouco a pouco.

Navegando contra a marea

Teño que empezar esta entrada agradecendo unha vez máis a Carmen Saavedra (Carmen Cappaces) as súas aportacións e reflexións desde o seu blog. Os seus últimos posts fixéronme reflexionar moito e inspiráronme para facer unhas cantas cousas nas últimas semanas, non sei se equivocadas ou non, pero por aí seguiremos.

Hoxe, xustamente inspirándome en Carmen e as súas reflexións sobre os distintos enfoques que se poden dar ás terapias e ao que se fai ou deixa de facer con peques con diversidade funcional, quero propoñervos un xogo. Xa aviso de que non é nada, pero que nada divertido, pero si penso que moi necesario.

Imaxinade que chegades a un país, tanto me ten cal, iso si, un cunha lingua coa que non estades familiarizados en absoluto. Quizais Xapón, Ucraína ou Arabia Saudí, dependendo dos casos. Baixades do avión e alí vos deixan, sen intérprete, sen atopar a ninguén que fale a vosa lingua, sen signos que comprendades, con certas dificultades para movervos polo peso da equipaxe, quizais pola presión atmosférica e pola diferencia de clima, todo isto despois de perder todos os papeis cos enderezos do hotel ou do lugar ao que pensabades ir. Non sabedes a onde ir nin como facelo.

Imaxinade que vos atopades cun montón de xente encantadora, que trata de axudarvos, pero non hai forma de que vos entendades. Pensade por un momento na frustración que pode supor iso, un día tras outro, cando tedes serias dificultades para aprender calquera novo idioma e queredes facer algo, ir a un sitio, pero ninguén vos entende.

Pasan as semanas, os meses, e, pouco a pouco, ides aprendendo algo do idioma, o básico para poderdes comprender o que comedes, a que sitios ides habitualmente e se estades a usar un pantalón ou unha saia. As persoas coas que convivides tratan realmente de facilitarvos as cousas e se inventan un sistema de comunicación por imaxes para apoiarvos no día a día. Utilizades xestos, signos e, pouco a pouco conseguides despois dun tempo ter unha rutina razoabelmente "normal".

Pero, por suposto, isto non é abondo, nin para vós, nin para as persoas que se convertiron nos vosos amigos e o voso apoio. Queredes "integrarvos" nesa sociedade, sentirvos "incluídos", desfrutar de tódalas vantaxes que teñen os demais. Cal podería ser a solución? Quizais un intérprete que actuase de intermediario até que consigades aprender ben esa lingua que vos resulta totalmente allea? Non tedes cartos para pagalo, os servizos públicos néganse a facelo e tampouco queredes a alguén pegado aos vosos talóns as 24 horas do día. Conseguides axuda puntual, de cando en vez, normalmente pagada por vós e, en casos moi contados, subvencionada por algunha entidade pública, pero sodes vós e só vós quen tendes que andar ese camiño de comprensión e inclusión... ou non é así?

Pensade por un momento quen ten que facer ese traballo. Pensade no esforzo que lle supón a Sabela comprender o que sucede ao seu arredor. Pensade que, se ben toda a poboación non está obrigada a coñecer as formas de se comunicar con outras realidades (habitantes doutros países, outros colectivos de diferentes características) gaña moito achegándose a elas e, de feito, constitúe case a única forma de conseguir que ese achegamento sexa real.

Busquemos formas de achegarmonos a todas as realidades, de comprender a Antón, a Arturo, a Erik, a milleiros de nen@s máis e, por suposto, a Sabela, de incluíla coa súa diversidade, porque ela (coma o resto) non está estropeada, non necesita de reparacións, senón de ferramentas que lle axuden a canalizar os seus sentimentos e ansias de comunicación.

Porque, se coñeces a alguén ceg@, sabes que precisas comunicarte con esa persoa con lingua oral e con braillle, se coñeces a alguén xordo, debes esforzarte por te comunicar con lingua de signos, como poidas. Só cómpre abrir un pouco as nosas mentes e corazóns e tentalo entre tod@s, sen etiquetas e sen presións absurdas, sen tentar amañar o que nunca estivo roto e isto resúltame especialmente difícil de dicir a min porque Sabela foi no seu día outra, pero esa nena non existe xa, a que vive, salta, ri e se comunica é ésta, a miña filla, diversa e marabillosa.

E, para rematar, aí vos poño unha fantástica imaxe dun detalle das bases da convocatoria dos campamentos de verán do concello da Coruña. Viva a diversidade, viva a inclusión (modo ironía super on!!!)