Knocking on heaven's door

Non, non toleei nin me convertin a ningunha relixión de súpeto. Simplesmente tocoume empezar a petar nas portas, todas as que teñan que ser ata que se abran de par en par. E teñan por seguro que teño paciencia, teño amig@s que me apoian e o mellor de todo: teño a forza da razón porque, donas e cabaleiros, eu non teño un problema, teño unha filla e o que ten o problema é a sociedade na que vivimos e temos a responsabilidade de amañalo entre tod@s.

Así que por hoxe non falo máis, só vos deixo a ligazón á entrevista que me fixeron a semana pasada en Onda Cero (eu ando a partir do minuto oito máis ou menos) e a dúas noticias da Anpa da escola dos meus peques e de min mesma. Alegamos o regulamento das escolas infantís municipais e parece que queren atender en parte a nosa demanda, pero ese capítulo aínda está aberto, agardemos que remate ben e que David lle faga un chisquiño de nada de pupa a Goliath desta volta. Entendédeme, é unha forma de falar, nin quero acabar coas institucións públicas (aínda que algunha ben o merecería, a verdade), nin se trata de facer dano a ninguén, máis ben o contrario, de axudar, de facilitar camiños de encontro e garantir que tod@s poidamos algún día ser un pouco máis iguais.

E para que ninguén esqueza que ningunha batalla se gaña en solitario, unha adicatoria especial...

Seguiremos informando...