Do camiño de lastros amarelos

Do camiño de lastros amarelos

Sempre vin algo de egocentrismo e exhibicionismo neste mundo dos blogs, pero non me decataba de que, como con case todo, tamén teñen seu lado bo: que serven para comunicarmonos con outra xente, para axudar e recibir axuda, para desafogar tamén de cando en vez.

Co paso dos meses e dos anos desde que as nosa vidas cambiaron, vexo que non hai blogs de pais ou profesionais que traten a pequenos e pequenas con afasia infantil, en realidade, non hai nenos nin nenas como Sabela, nin casos como o seu porque cada un é diferente.

Cada caso e cada nen@ é un mundo, iso está claro, pero decidín empezar a relatar o noso particular camiño a Oz como unha axuda máis, como un caderno de bitácora, que ás veces mesmo pode server de recordatorio.

Cando Sabela tiña cinco meses enfermou. Era un “virus” dixo o pediatra e non lle deu importancia. Atinou, era un “virus” (o herpes), pero si tiña importancia porque ese virus atacou a súa pequena materia gris e produciulle unha meningoencefalite aguda que acabou deixando danado o seu cerebro de por vida con crises comiciais polo camiño.

Non é éste o lugar para explicar o que sucedeu os meses posteriores a iso. Non lle desexo a ninguén un inferno coma ese e non é necesario lembralo. Só vou lembrar que nese momento, o peor da miña vida sen dúbida algunha, tiven a moita xente apoiándome. Unha desas persoas (chamémoslle RRR) enviábame mensaxes de esperanza, de luz e cor que nos levaban ao mundo de Oz e que me fixeron lembrar que, como lle sucedeu a Dorothy, non podemos esquecer que o que precisamos está no noso interior. Para sairmos adiante só temos que crer en nós, nas nosas posibilidades e traballar arreo. Así o fixo, faino e seguirá facéndoo Sabela, moito mellor ca Dorothy.